میزند تندیش گلویم را             شعرهایی که قورت میدادم

کام دوم به سومی که رسید    دفتر شعروعقل را بستم

میزدم روی میز چهچه وضرب     صاف انگار مطربی مستم

حاصلش شد ترانه های سخیف  که تو امروز دیده ای دستم

می نویسم که یاد من باشی     تابگویم هنوزهم هستم

                                                  پاییز 89